Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur. Quis est tam dissimile homini. Duo Reges: constructio interrete. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Quis est autem dignus nomine hominis, qui unum diem totum velit esse in genere isto voluptatis?
Polycratem Samium felicem appellabant. Non risu potius quam oratione eiciendum? Quis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse? An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat? Efficiens dici potest. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias;
Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore; Oculorum, inquit Plato, est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam non cernimus. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Illa enim, quae prosunt aut quae nocent, aut bona sunt aut mala, quae sint paria necesse est.
Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Itaque in rebus minime obscuris non multus est apud eos disserendi labor. Effluit igitur voluptas corporis et prima quaeque avolat saepiusque relinquit causam paenitendi quam recordandi. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. Hoc est non dividere, sed frangere. Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est.
Aperiendum est igitur, quid sit voluptas; Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Hi autem ponunt illi quidem prima naturae, sed ea seiungunt a finibus et a summa bonorum; Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Quae similitudo in genere etiam humano apparet.
Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Ut aliquid scire se gaudeant? Nobis Heracleotes ille Dionysius flagitiose descivisse videtur a Stoicis propter oculorum dolorem. Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret. Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio.
Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest.
Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Cyrenaici quidem non recusant; Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Paria sunt igitur. Cui Tubuli nomen odio non est? Disserendi artem nullam habuit.
At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Cyrenaici quidem non recusant; Inde igitur, inquit, ordiendum est. Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Quare, quoniam de primis naturae commodis satis dietum est nunc de maioribus consequentibusque videamus. Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo.
Et hi quidem ita non sola virtute finem bonorum contineri putant, ut rebus tamen omnibus virtutem anteponant; Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Is es profecto tu. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina. An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? An hoc usque quaque, aliter in vita? Eadem fortitudinis ratio reperietur. Quantam rem agas, ut Circeis qui habitet totum hunc mundum suum municipium esse existimet?
Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Ecce aliud simile dissimile. Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur. Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero.
